Pedagog szkolny

Pedagog szkolny: mgr Emilia Karska

---

ZADANIA PEDAGOGA SZKOLNEGO

1. Rozpoznawanie indywidualnych potrzeb uczniów oraz analizowanie przyczyn niepowodzeń szkolnych.

2. Określanie form i sposobów udzielania uczniom, w tym uczniom z wybitnymi uzdolnieniami, pomocy psychologiczno-pedagogicznej, odpowiednio do rozpoznanych potrzeb.

3. Organizowanie i udzielanie różnych form pomocy psychologicznopedagogicznej dla uczniów, rodziców i nauczycieli.

4. Podejmowanie działań wychowawczych i profilaktycznych wynikających z programu wychowawczego szkoły i programu profilaktyki, o których mowa w odrębnych przepisach, w stosunku do uczniów, z udziałem rodziców i nauczycieli,

5. Wspieranie działań wychowawczych i opiekuńczych nauczycieli wynikających z programu wychowawczego szkoły i programu profilaktyki, o których mowa w odrębnych przepisach.

6. Działanie na rzecz zorganizowania opieki i pomocy materialnej uczniom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej.

 

SZANOWNI RODZICE!

Pedagog szkolny jest do Waszej dyspozycji! Jako pełnoprawni opiekunowie uczniów uczęszczających do naszej szkoły jesteście partnerami w pracy wychowawczej nauczycieli. Dlatego szkole bardzo zależy na owocnej współpracy z Państwem. Pamiętajcie, że o problemach swoich dzieci należy głośno i otwarcie mówić, gdyż tylko wówczas możliwa jest skuteczna pomoc.
Na stronie internetowej znajdziecie Państwo przydatne rady, wskazówki i informacje dotyczące wychowania, bezpieczeństwa i zagrożeń.

DRODZY UCZNIOWIE!

Zwracajcie się do pedagoga szkolnego z każdą sprawą, z którą sami nie potraficie sobie poradzić. Oferuję Wam pomoc pedagogiczną w zakresie rozwiązywania:

- problemów szkolnych

- problemów rodzinnych

- problemów osobistych

SZANOWNI NAUCZYCIELE!

Pedagog szkolny oferuje  pomoc w rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb uczniów, udzielaniu różnorodnych form pomocy psychologiczno-pedagogicznej, organizowaniu spotkań z przedstawicielami różnych instytucji i wspieraniu was w pracy opiekuńczo - wychowawczej..

 

 PORADY  DLA RODZICÓW  DZIECI Z TRUDNOŚCIAMI W  NAUCE 

Przyczyny  niepowodzeń  szkolnych  uczniów  są  złożone  i  wielorakie.

Mogą  tkwić  np. :  w postępowaniu  samego  ucznia,  jego  motywach i przejawach, jak również   w niedociągnięciach w pracy  dydaktyczno – wychowawczej.  Przyczyny  te  mogą  się także  odnosić  do czynników

od  ucznia  niezależnych np.: zaniedbania  środowiskowe, złe  warunki bytowo – kulturowe  w domu, długotrwała  choroba,  niekorzystna atmosfera  panująca  w  rodzinie.  Istotną przyczyną  niepowodzeń szkolnych jest  również  nieharmonijny rozwój  psychofizyczny dziecka, czyli rozwój  jest  prawidłowy  lecz  nie  przebiega  równomiernie we wszystkich funkcjach.

W  przypadku stwierdzenia  słabej  sprawności umysłowej  tworzy się wówczas przejaw rozbieżności między wymaganiami szkoły a wynikami nauczania  uzyskiwanymi  przez poszczególnych uczniów.

Należy skorzystać  w  tym  przypadku  z  pomocy  pedagoga lub psychologa w szkole, a przede wszystkim poddać dziecko badaniom psychologiczno - pedagogicznym. 

Badania  diagnostyczne  prowadzi  się na terenie poradni psychologiczno –  pedagogicznej, gdzie  rodzice  mogą  się  zgłaszać  bez skierowania. Każde  przedszkole i każda  szkoła  są  związane  z  tego  typu  placówką. Badania  są bezpłatne, odbywają się  tylko za zgodą rodziców /prawnych opiekunów dziecka/.  Po  badaniu rodzice  mogą otrzymać pisemną  opinię  bądź  informację  albo  instruktaż ,czy poradę  od specjalisty.

Dokumentem, który pomoże dziecku w funkcjonowaniu  szkolnym jest opinia  poradni   PP.  Zawiera  ona  opis  słabych i  mocnych   stron funkcjonowania dziecka, a więc wskazuje,  jakie funkcje  rozwijają się z opóźnieniem, co jest przyczyną trudności, a na jakich funkcjach można oprzeć  się  w  pracy bieżącej  i na  terapii. Ponadto  znajdują  się  tam wskazania i zalecenia, jaką  pomoc dziecko powinno otrzymać w szkole i w domu.   Uczniom  z  trudnościami  w nauce   potrzebna  jest  pomoc nauczycieli  uczących jak i codzienne wsparcie ze strony najbliższych.  Jeśli  problemy  dziecka  będą  zauważone  wcześnie i  zaległości  nie będą  duże to  pomoc będzie  skuteczna.

W celu przezwyciężenia trudności w nauce w szkołach prowadzone są dla  uczniów potrzebujących  zajęcia  dydaktyczno  –  wyrównawcze oraz  korekcyjno – kompensacyjne.  

Dziecko  wówczas  pracuje  ze  specjalistą, a  praca  musi  być  dostosowana  do  jego możliwości rozwojowych  oraz  potrzeb  psychofizycznych.

Zbyt  późno  wykryte  u  ucznia  zaburzenia  rozwojowe  oraz  wszelkie zaniedbania  mogą doprowadzić  do  nagromadzenia  się  braków w  wiadomościach  szkolnych  oraz  zaburzeń rozwoju  osobowości.

Często  najtrudniejsze   dla  rodziców  jest  zaakceptowanie  faktu, że  dziecko ma  trudności  w nauce.  Uczeń, który  nie jest  w  stanie zaspokoić ambicji rodziców, znajduje się  w wyjątkowo trudnej sytuacji. Bardzo  często  rodzice  krytykują  wtedy swoje  dziecko,  porównują z  innymi, a ono czuje wówczas, że  zawiodło  oczekiwania  rodziców. Rodzice  powinni  wiedzieć, że podstawowym  warunkiem skutecznej  pomocy  dziecku  są  komunikaty,  że  jest  ono kochane  i  akceptowane  pomimo  jego  trudności.

Jak   pomagać   dziecku,  które   ma   trudności   w   nauce?

1. Należy jak  najwcześniej poinformować wychowawcę klasy o  trudnościach dziecka; omówić jego  problem  oraz poprosić  o  współpracę, poradę, instrukcje do  pracy  z dzieckiem  w domu.
2. Trzeba interesować się  postępami dziecka; rodzice  powinni  systematycznie uczęszczać na  zebrania  klasowe i wykazywać zainteresowanie  problemami dziecka.
3. Ważne jest również odpowiednie zachowanie rodzica  po  przyjściu   z  wywiadówki,  należy powstrzymać negatywne emocje. Najlepiej dać  sobie  czas na wyciszenie, by później podczas rozmowy z  dzieckiem  przekazać  mu  pozytywne  informacje  o  nim,  jak i negatywne, gdy pojawią  się  problemy  wspólnie  ustalić  ich rozwiązanie.
4. Bardzo  istotna   jest  pomoc  dziecku w odrabianiu  lekcji  – Rodzicu !   Wspieraj, ale  nie wyręczaj ! Dziecko z ,,trudnościami w nauce ” winno wykonywać więcej ćwiczeń utrwalających  materiał  szkolny. Warto  też  w domu wspólnie  powtarzać  materiał  z  lekcji, aby  nie  dopuścić  do  nagromadzenia  się  wielu zaległości, które  w  konsekwencji  mogą doprowadzić  do  tego, że  dziecko  nie będzie  w  stanie  sprostać  wymaganiom  szkolnym.
5. Pomagając  dziecku  w  odrabianiu zadań  domowych  nie  należy  go  wyręczać, lecz wdrażać do samodzielnej pracy. W  razie  zauważenia  trudności  trzeba  pomóc  dziecku  w taki  sposób, aby  nie  czuło  własnej  nieudolności. Pracy  z  dzieckiem  w  domu  powinien podjąć  się  rodzic  bardziej  opanowany,  spokojniejszy, bardziej  tolerancyjny  na niepowodzenia  dziecka czyli  nie  ten kto  jest  ,,mądrzejszy”, ale  ten, kto  ma  najwięcej cierpliwości. Rodzic  powinien  dopilnować, aby  dziecko  miało zawsze  odrobioną  pracę domową, spakowany  plecak, niezbędne  przybory  do  szkoły na  następny dzień, itp.             
6. Nie  należy przeceniać znaczenia oceny. Oceny  otrzymane  w  szkole  decydują  o  tym  czy dziecko jest radosne,  smutne,  akceptowane  czy  odrzucone. Istotne  jest, aby rodzic  doceniał zawsze  pracę  dziecka, jego  zaangażowanie  w  pracę, chwalił  nawet  za  najmniejsze osiągnięcia. Dziecko będzie wtedy zadowolone i zmobilizowane do dalszego wysiłku.  Rodzic nie powinien  porównywać  ocen  swojego  dziecka  z  ocenami  rówieśników  czy rodzeństwa.
7. Rodzic  powinien  motywować dziecko do nauki. Motywacja  jest  siłą do nauki, a skutecznym  środkiem  jest np. drobna nagroda, uznanie rodziców.  Jeśli  rodzic  będzie interesować się tym, co dziecko robiło w szkole, przeglądać na  bieżąco  zeszyty dziecka, czytać wspólnie  notatki  z  zajęć, chwalić dziecko  gdy wykona  ćwiczenie  poprawnie –  wtedy dziecko  będzie  czuło  satysfakcję z  własnych  osiągnięć  i  chętniej  będzie  się  uczyło. Dziecko  powinno wiedzieć, że  rodzice  są  po  jego  stronie  i  może zawsze na nich liczyć. Ważne  jest  zapewnienie  atmosfery  zrozumienia, akceptacji i  życzliwości.
8. Istotne  w  postępowaniu  rodzica  jest  budowanie  w  dziecku  poczucia  jego  własnej wartości. Dziecko  będzie  pozytywnie  myślało o sobie, gdy będzie miało  poczucie  własnej wartości.  Znaczną  rolę w budowaniu poczucia wartości dziecka ma  wychowanie. Dziecko tworzy wiedzę  o  sobie  na  podstawie usłyszanych  informacji, od najmłodszych  lat  myśli  o sobie, analizuje  co  mówi  o  nim otoczenie.  Z uwagi  na to  istotna  jest  pozytywna komunikacja,  wzmacnianie,  pochwały  w  odniesieniu  do  realnych sytuacji  i  zachowań dziecka.
9.   Opracowanie  planu  dnia  i  organizacja  czasu wolnego. Dziecku  należy  w  ciągu dnia  wyznaczyć  czas na  naukę  oraz  czas  wolny  od  zajęć.  Bez  pomocy  rodziców  we właściwym zaplanowaniu i  zorganizowaniu dnia, dziecko  zwłaszcza  małe, szybko  się zniechęci, gdyż  nie poradzi  sobie  z  organizacją czasu.  Odpowiednią ilość czasu należy przeznaczyć na odrabianie lekcji i naukę. Konieczne jest zadbanie  także  o  odpoczynek.  Najlepszą  formą  spędzenia  wolnego  czasu  jest  aktywność  fizyczna   – np. :  zabawa  na świeżym  powietrzu, jazda  na  rowerze; ma  to bardzo  duże  znaczenie  dla  prawidłowego rozwoju dziecka. Ważne jest również wspólne spędzanie czasu wolnego np. :  rodzinne spacery, wspólne  wyjście  na  lody,  wycieczki,  gry stolikowe,  rozmowy.
10. Ograniczenie sytuacji, które  mogą  działać  na  dziecko rozpraszająco. Gdy dziecko ma  problemy z  koncentracją uwagi, należy  ograniczyć mu podczas pracy wszelkie  bodźce, które by mu przeszkadzały (głośna muzyka, odgłosy  z  innych pomieszczeń, rozmowy telefoniczne , itp.). Miejsce  do pracy powinno być  uprzątnięte, bez zbędnych przedmiotów przykuwających  wzrok  dziecka  i  rozpraszających  jego  uwagę. Obserwując  u  dziecka podczas  ćwiczeń  spadek  zainteresowania, rozprężenie  uwagi, należy  przerwać  ćwiczenia i  zorganizować  mu np.: zabawę słowną w dokończenie wyrazów, kto powie  więcej wyrazów na  daną  literę, kilka  ćwiczeń  ruchowych, czy  chwilę  rozmowy  przy  herbatce  i  ciastku, itp.

Aby pomóc dziecku w nauce, należy przestrzegać ważnych zasad:

1.  Należy od początku przyzwyczaić dziecko do wykonywania  zadań domowych      o  tym samym czasie – Rodzic winien być  konsekwentny  w  przestrzeganiu przyjętej  zasady,
2. Wykonywanie  zadań  powinno  odbywać się  stale  w  tym  samym  miejscu (najlepiej, jeśli będzie to własny  pokój i  własne  biurko), w  ciszy,  spokoju          oraz  odpowiednim oświetleniu.
3. Przed  przystąpieniem  do  odrabiania  lekcji  dziecko  powinno  przygotować sobie potrzebne  przybory.
4. Ważne  jest  stopniowanie  trudności – najpierw należy wykonywać zadania trudniejsze, które  wymagają  więcej  energii,  a  później  przejść  do  zadań łatwiejszych.
5. Podczas  pracy  nie należy  rozpraszać  uwagi  dziecka, nie odrywać od pracy, nie  obciążać go  innymi  pracami,  nie  absorbować  pobocznymi  tematami.
6. Istotne  jest by stosować, gdy zachodzi konieczność, małe  przerwy w nauce.
7. Po wykonaniu  każdego  zadania, wymagającego  od  dziecka wysiłku,  należy je   pochwalić, obdarzyć  uwagą.
8. Pomoc  rodziców  musi  być  przemyślana, nie  może to być  wyręczanie dzieci z  ich obowiązków.
9. Należy stworzyć w  domu  odpowiednią  atmosferę  poszanowania  nauki  np.: gromadzenie odpowiedniej literatury, którą dziecko może wykorzystać do nauki.

  

Kiedy dziecko nie powinno odrabiać lekcji?

 

1. Dziecko nie powinno  odrabiać lekcji  bezpośrednio  po zakończeniu  zajęć w szkole, ponieważ  jest  zmęczone i  ma  prawo do odpoczynku.
2. Tuż  po obfitym  posiłku,  obiedzie, kolacji  gdyż  wówczas organizm  jest nastawiony  na trawienie.
3. Późnym  wieczorem, po  godzinie  20- tej .

 

Lektura dla rodziców :

Faber, E. Mazlish  ,,Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały.

                               Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”,

,,Jak mówić żeby dzieci się uczyły”, Media Rodzina;

1. W. Green,,Jak pomagać dziecku w nauce”  Warszawa 1997r;
2. Stipek K. Seal,,Jak nakłonić dziecko do nauki”,  Warszawa 2002r.

 

Dojrzałość szkolna

Dojrzałość szkolna jest to gotowość dziecka do podjęcia nauki w szkole. Pod pojęciem "gotowości" rozumiemy osiągnięcie odpowiedniego poziomu rozwoju dziecka w czterech sferach: umysłowej, społecznej, emocjonalnej i fizycznej.

1. SFERA UMYSŁOWA to zdolności dziecka w zakresie spostrzegania, zapamiętywania, rozumowania, wypowiadania się. 

1. SFERA SPOŁECZNA to umiejętność nawiązywania pozytywnych kontaktów z rówieśnikami i dorosłymi, podporządkowanie się określonym wymaganiom i regułom, stopień samodzielności w różnych sytuacjach, poczucie odpowiedzialności za swoje działania.

1. SFERA EMOCJONALNA to umiejętność wyrażania emocji i ich kontrolowania, odporność na stres i niepowodzenia, motywacja do pracy, zdolność skupiania uwagi.

1. SFERA FIZYCZNA to ogólny stan zdrowia dziecka, w tym prawidłowy słuch i wzrok, sprawność ruchowa i motoryczna, sprawność manualna, odporność na choroby i zmęczenie, poziom umiejętności samoobsługowych.

Brak równowagi pomiędzy poziomem rozwoju wyżej wymienionych sfer naraża dziecko na niepowodzenia szkolne, które mogą rzutować na stosunek dziecka do szkoły i nauki. Taka niedojrzałość na ogół mija w ciągu roku. Należy więc rozważyć przy udziale specjalistów, tj. psychologa i pedagoga, oraz rodziców odroczenie od obowiązku szkolnego, by dać dziecku szansę na powodzenie w nauce od początku nauki szkolnej.  W przypadku gdy rozwój poznawczy, społeczny, emocjonalny, fizyczny dziecka przebiega na bardzo wysokim poziomie, wyprzedza rozwój przewidziany dla danej grupy wiekowej, a dziecko jest gotowe do podjęcia nauki w szkole rok wcześniej niż jego rówieśnicy, rodzice mogą złożyć wniosek o wydanie opinii dotyczącej wcześniejszego pójścia dziecka do szkoły. Pod tym kątem diagnozowane są dzieci, które do 31 sierpnia roku, w którym chcą rozpocząć naukę, ukończyły 6 lat.

Dysleksja rozwojowa inaczej – specyficzne trudności w uczeniu się.

Pojęcie to obejmuje wiele różnych czynników zaburzających proces uczenia się. Odnosi się ono do dziecka o inteligencji w normie, które w zakresie uczenia się ma znaczne opóźnienia w jednym lub kilku zakresach uczenia się. Obejmują one takie podstawowe umiejętności szkolne jak czytanie, pisanie, ortografia, arytmetyka, język /rozumienie, ekspresja językowa/. Umiejętności te stanowią podstawę sukcesu szkolnego szczególnie w pierwszych latach nauki. Dzieci mogą być opóźnione w jednym lub kilku zakresach jednocześnie.

Specyficzne trudności w uczeniu się ujawniają się najczęściej, kiedy dziecko rozpoczyna naukę w szkole. Można je jednak rozpoznać wcześniej, już w wieku przedszkolnym.

Poniżej przedstawiam  objawy  typowe dla dzieci mających specyficzne trudności w  nauce:

v  opóźniony rozwój mowy,

v  opóźniony rozwój ruchowy, niska sprawność i koordynacja ruchów podczas zabaw ruchowych, samoobsługi,

v  trudności z rysowaniem, pisaniem,

v  wada wymowy, problemy z wymową dłuższych wyrazów,

v  problemy z zapamiętywaniem np. wierszy, piosenek, dłuższych poleceń, nazw miesięcy, dni tygodnia, tabliczki mnożenia,

v  trudności z różnicowaniem głosek o podobieństwie fonetycznym, analizą i syntezą słuchową wyrazów,

v  mylenie liter o podobieństwie graficznym (np. b- d- g- p, ł- l- t, m- n),

v   częste opuszczanie liter, błędy ortograficzne pomimo znajomości zasad pisowni,

v  trudności z budowaniem dłuższych wypowiedzi, błędy gramatyczne,

v  trudności z odtwarzaniem wzorów graficznych, układankami,

v  mylenie strony lewej, prawej, oburęczność, obuoczność,

v  nasilone trudności w czytaniu i pisaniu mimo systematycznej nauki.

W  syndromie  trudności  w  uczeniu  się  stosuje  się  następującą  terminologię:

Dysleksja rozwojowa – nazwa całego zespołu specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu, w formie zwanej dysleksją.  Trudności w czytaniu i pisaniu objęte tą nazwą mogą występować u dziecka w jednej formie, dwóch lub nawet trzech.

Dysgrafia    –       trudności w opanowaniu pożądanego poziomu graficznego pisma.

Dysleksja – specyficzne trudności w nauce czytania, którym często towarzyszą trudności w pisaniu.

Dysortografia  -   specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni /nie tylko typowe błędy ortograficzne/.

Przyczyny: Specyficzne trudności w uczeniu się są spowodowane zaburzeniami rozwoju niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej) uwarunkowywanymi nieprawidłową strukturą i funkcjonowaniem układu nerwowego. Znajomość przyczyn dysleksji rozwojowej pozwala skutecznie radzić sobie z problemami jakie napotyka dziecko w uczeniu się.

Diagnozę dysleksji przeprowadza się w oparciu o badania diagnostyczne, które obejmują diagnozę psychologiczną, pedagogiczna, logopedyczną, lekarską. Badania te prowadzi się w poradniach psychologiczno – pedagogicznych. Są one bezpłatne i odbywają się na wniosek rodziców.

Po badaniu rodzic otrzymuje pisemna opinię , którą powinien przekazać szkole w celu wyjaśnienia problemów dziecka i stworzenia systemu wsparcia i objęcia pomocą psychologiczno – pedagogiczną.

Opinia zawiera opis funkcjonowania dziecka, a więc wskazuje jakie funkcje rozwijają się z opóźnieniem, co jest przyczyną trudności w uczeniu się, na jakich funkcjach można się oprzeć w terapii. Zawarte są w niej wskazania jaką pomoc dziecko powinno otrzymać, jakie metody są pomocne w terapii, jakie stosować kryteria i sposoby oceniania dziecka.

Jak należy pracować z dzieckiem dyslektycznym powinien wiedzieć nie tylko nauczyciel, terapeuta, ale także rodzic. Pomoc taką uzyskać on może po badaniach diagnostycznych, ale także wtedy, gdy o taką pomoc zwraca się do specjalistów.

NADPOBUDLIWOŚC PSYCHORUCHOWA

Pod pojęciem nadpobudliwości psychoruchowej rozumiemy najczęściej nadmierną pobudliwość układu nerwowego, która objawia się gwałtownymi reakcjami na bodźce zewnętrzne, zarówno w sferze ruchowej jak i psychicznej. W literaturze spotykamy się   z określeniami :

• ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami uwagi
• ADD, czyli zaburzenia uwagi bez objawów ruchliwości
• zespół hiperkinetyczny, termin stosowany zastępczo (w klasyfikacji ICD-10) równoznaczny z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej

Wymienione określenia dotyczą tak na prawdę tego samego problemu. Charakterystycznymi objawami zespołu nadpobudliwości psychoruchowej są zaburzenia w trzech sferach: emocjonalnej, ruchowej i poznawczej. Zaburzenia te mogą występować równocześnie we wszystkich sferach lub tylko w jednej.

Nadpobudliwość poznawczą charakteryzują zaburzenia w czynnościach orientacyjno – poznawczych, wszystkie bodźce płynące z otoczenia zwracają uwagę dziecka. Charakteryzuje je brak selektywności uwagi, problemy z koncentracją na wybranym przedmiocie, ciągłe rozproszenie, trudności z kierowaniem procesem spostrzegania, pochopność wnioskowania.

Nadpobudliwość ruchowa to wzmożona ekspansja ruchowa, niepokój ruchowy w zakresie motoryki małej i dużej. Dzieci takie biegają, wiercą się na krześle, podskakują, są pełne energii. Nie są w stanie pozostać bez ruchu nawet na krótki czas, bywają niezręczne, brak im precyzji, dokładności w wykonywaniu zadań, szybko się nużą czynnościami wymagającymi wytrwałości.

Nadpobudliwość emocjonalna wiąże się ze zwiększoną wrażliwością na bodźce. Reakcje emocjonalne są niewspółmiernie silne, często nieadekwatne, reakcjom tym często towarzyszy nasilona aktywność ruchowa. Dzieci takie bywają konfliktowe, wybuchowe, dokuczliwe, obrażalskie, mają trudności w dostosowaniu się do reguł i zasad, słabo kontrolują swoje działania.

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej rozpoznać można po dokładnej analizie informacji o rozwoju i sposobie zachowania się dziecka w domu, szkole, na podwórku. Wskazane jest badanie lekarskie (neurolog lub psychiatra) oraz badanie psychologiczne. O nadpobudliwości można powiedzieć wtedy, gdy początek zaburzenia wystąpił nie później niż w wieku 7 lat, a objawy utrzymują się co najmniej przez 6 miesięcy w stopniu utrudniającym normalny rozwój i funkcjonowanie dziecka.

Aby pomóc dziecku wskazane jest zastosowanie specjalnych metod pracy zarówno w domu jak i w szkole, które pozwolą na minimalizowanie niekorzystnych efektów zaburzeń. W naszej poradni można uzyskać pomoc w rozpoznaniu problemu poprzez diagnozę psychologiczną, skierowanie do specjalistów, jak również udzielamy rodzicom i nauczycielom porad dotyczących pracy z dzieckiem nadpobudliwym.

Uczeń zdolny

Wybitnie uzdolnieni uczniowie (wszechstronnie lub kierunkowo) stanowią grupę dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych, które powinny być w porę rozpoznane i uwzględniane w procesie ich kształcenia i wychowywania. Uczniowie wybitnie zdolni zwykle wyróżniają spośród innych pewnymi cechami. Mają bardzo silne potrzeby poznawcze, ich zainteresowania są często znacznie głębsze niż u ich rówieśników, co przejawia się w licznych pytaniach, jakie zadają osobom dorosłym. Nadmierne koncentrowanie się na jednej dziedzinie wiedzy czy formie aktywności może powodować zaniedbywanie innych zajęć i obowiązków. Osoby wybitnie zdolne wykazują dość dużą niezależność w swoich opiniach i działaniach. Mogą być nadmiernie krytyczni wobec otoczenia, rówieśników, nauczycieli, przez co łatwo mogą utracić ich sympatię. Nierzadko przejawiany krytycyzm wobec własnej osoby wiąże się z ambicjami osoby wybitnie uzdolnionej, potrzebą sukcesów i osiągnięć, które także są oczekiwane przez najbliższe środowisko ucznia zdolnego. Niemożność sprostania im może powodować frustracje, obniżenie samooceny, zachwianie wiary we własne możliwości. W efekcie wysoki poziom możliwości intelektualnych może prowadzić do zakłóceń w emocjonalnym i społecznym funkcjonowaniu – stąd niezbędne jest objęcie opieką  uczniów wybitnie zdolnych.

Pomoc psychologiczno – pedagogiczna Poradni wobec uczniów zdolnych i wybitnie uzdolnionych polega na:

1. Rozpoznawaniu możliwości oraz indywidualnych potrzeb ucznia,
2. Diagnozowaniu osobowości i jej wpływu na osiągnięcia,
3. Formułowaniu zaleceń do pracy z uczniem, których realizacja ma prowadzić do wspomagania wszechstronnego rozwoju, rozwijania i nabywania nowych umiejętności oraz pogłębiania zainteresowań,
4. Pomocy uczniom w dokonywaniu wyboru kierunku dalszego kształcenia,
5. Udzielaniu wskazówek nauczycielom do pracy z uczniem zdolnym,
6. Udzielaniu porad rodzicom ucznia na temat metod wychowawczych wspierających rozwój ich dziecka,
7. Prowadzeniu zajęć dla młodzieży wspomagających rozwój umiejętności interpersonalnych, twórczego myślenia i rozwiązywania problemów oraz na nauce technik relaksacyjnych.

Poradnia, na wniosek rodziców dziecka wybitnie zdolnego, wydaje opinie w sprawach wcześniejszego przyjęcia dziecka do szkoły podstawowej, a także zezwolenia na indywidualny program lub tok nauki.